Quum Alexandrum et eius amicos muneribus amplissimis honorasset, Bagoae eunucho nihil dedit: sed admonitus ab amicis, quod is Alexandro cum primis esset charus, respondit. Summa enim liberalitate suos amicos semper ornauit. Interrogatus a quodam vbinam suos thesauros haberet? amicos ostendens ait: In scriuiis. Idem.ĭotibus plurimis commilitones donauerat: aesque alienum militibus, quod conflauerat, quum dissoluere vellet, ac propterca vt darent nomina iussisset, multis ex illis, ne apud regem intemperantiae vitium subirent, nomina sua dare noluerunt Id quum Alexandro innotuisset, increpata illorum diffidentia, Non decere, ait, ementiri in populares suos Q. Absumptis igitur ad distributis fere regiis opibus omnibus rogatas a Parmenione, quid regi superesset? respondit Alexander, Super est mihi spes acquirendi maiora. Quum 200 aeris alieni talenta sibi constasset, non ante nauem conscendit, quam rebus amicorum pensatis huic quidem agrum, illi villam, alteri domorum prouentum, alteri portoria elargitus est. vt Daricorum triginta millia ad se deferret, eaque dedit Satibarzani, dicens, accipe ô Satibarzanes: nam haec tibi cum dedero, non ero paupe rior. Quum Satibarzanes Artaxerxis cubiculis, quiddam minus iustum ab eo peteret, sentiretque rex illum hoc facere solicitatum triginta Daricorum millibus, quaestori aerarij sui mandautt. Tuto, inquit, liberalis et munificus est Dionysius. Quum saepe pecuniam Platoni daret, atque is nunquam acciperet: Aristippus, qui aderat. At iuuenis, rerum imperitus, putabat esse felicius habere argentum et aurum, quam amicos. Beneuolentiam vero maxime conciliat liberalitas. Sentiens, absque ciuium beneuolentia regnum nec parari, nec teneri. Quum ad filium ingressus conspexisset vasculorum aureorum et argentcorum magnam vim, exclamans: Non est, inquit, in te regius animus, qui his poculis, quae a me tam multa accepisti, neminem tibi amicum feceris. Sentiens, principe dignius esse, honores et opes eorum quibus imperant, augere potius quam imminuere. Artaxerxes Longimanus.ĭicere solebat, Regalius esse addere, quam adimere.

Quidam vero quaerente, Cur sibi nihil reliquisset? Quia, inquit, corpus meum his omnibus ornari non potest: amicos autem his ipsi ornatos intuens, maximum mihi ipsi ornamentum aptum esse putabo. Cyrus.Ĭum quidam ad eum misisset ornamenta multa, ea distribuit amicis. Opes et diuitiae rei familiaris deprehensa, turpitudinem tuam aperient. Verum dum (inquit) in viuis agis, pauper atque egenus videris. Etenim quae in facultatibus supererant, ea in ilios liberis ciuibus erogari. Deinde reuei sus postquam rem multis partibus auctiorem repe risset, quam antea fuisset, multos dixit ab illo deos et familiares atque hospites iniuriis affectos. Quum peregrinationem suscepisset, familiae procurationem filio delegauit.

quid in tyrannide omnium esset felicissimum? respondit, In conferendis beneficiis nunquam vinci. Sibi multo iucundius esse dicebat, si milites suos ditaret, quam si ditesceret ipse. Tunc aeger, hic est, inquit, Arcesilai ludus. Deinde sub ceruicali clam deposuit drachmas, ab ancilla paulo post repertas. Quum Apellem Chium aegrum in uisens, etiam egere sensisset, postridie reuisit illum, decem drachmassecum adferens, et proxime assidens: Hic nihil est, inquit, praeter Empedoclis elementa. Xenophon.ĭicere solebat, multo praeclarius ac laudabilius esse beneficiorum, quam trophaeorum multitudinem post se relinquere. Interrogatus, quid Deo simile haberent homines? respondit, Benigne facere. Debetur enim hoc officium, si non meritis illius qui iuuatur, certe naturae. Aristoteles.Ĭuidam increpanti, quod homini malo dedisset eleemosynam: Non mores, inquit, sed hominem commiseratus sum: Etiam improbis in necessitate succurrit vir bonus. Qui comiter tractant amicos, dicuntur, quasi dicas dextrare. Innuens, non satis esse, si comes nos praebeamus, sed comitati comitem adiungendam benignitatem. Illi etiam tribuitur hoc aenigma, manus non esse porrigendas amicis complicatis digitis. Amicus autem egenti, amico dans, non donat, sed reddit quod debet, quisquis enim in tali casu pecuniam seruat, rem alienam detinet. Si quando egebat pecuniis eas ab amicis accipiebat, at suggillantibus eum quod praeter philosophi dignitatem peteret, quod esset mendicorum: Imo, inquit, non peto, sed repeto. Quot sint duo? respondes vigiuti Ita non secundum ea quae rogaris das, nec ad ea quae interroga ris respondes. Cui Cynicus hunc in modum gratias egit: Cum interro garis. Diogenes.Ĭum a Platone petiisset paululum vini, simulque caricas, Plato misit lagenam plenam vino. Sensit felicius esse dare, quam accipere. SEmper dicebat esse optabilius, suam messem alteri largiri, quam alienam decerpere. Postremâ hac editione diligenter recognita, et vndecimĪccesserunt Parabolae, siue similitudines, ab ERASMOĮx Plutarcho et aliis olim excerptae, deinde per

Necesse est multos timeat